ანუკი ვანაძე ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის სოფელ გორელოვკიდან ერთ-ერთია იმ აბიტურიენტებს შორის, რომლებმაც წელს გადაწყვიტეს საკუთარი ძალების გამოცდა ერთიან ეროვნულ გამოცდებზე.მისი ისტორია ერთდროულად უნიკალურიც არის და საინტერესოც ის ეხება კითხვას, რომელიც თითქმის ყველა აბიტურიენტსა და მათ მშობლებს აწუხებთ: საკმარისია თუ არა სკოლის მიერ მიღებული ცოდნა სასურველ უნივერსიტეტში ჩასაბარებლად?
ანუკისთვის ბავშვობიდანვე ნათელი იყო, რომ ფილოლოგობა უნდოდა.
„თავიდანვე ვიცოდი, რომ ქართულ ფილოლოგიაზე მინდოდა ჩაბარება. ეს სიყვარული მასწავლებლებმა შემაყვარეს. როცა მათ პროფესიონალიზმს ვუყურებდი, უკვე მაშინ ვხედავდი ჩემს მომავალს ქართულ ენასთან დაკავშირებით,“ — გვეუბნება ის.
მიუხედავად იმისა, რომ მთავარი მიზანი თავიდანვე გასაგები იყო, როგორც მეორე მიმართულება, ანუკიმ ფსიქოლოგია აირჩია.მთავარი კითხვა კი მაინც მომზადებას ეხება — დაჭირდა თუ არა ანუკის აბიტურიენტობის გზაზე რეპეტიტორების დახმარება, თუ მხოლოდ სკოლის სწავლებით დაკმაყოფილდა?
როგორც თავად ამბობს, დამატებითი გაკვეთილები ისევ სკოლაში, იმ მასწავლებლებთან გაიარა, ვინც კლასშიც ასწავლიდა.
„ქართულში, ისტორიასა და ინგლისურში ისევ იმ მასწავლებლებმა მომამზადეს, ვინც სკოლაში მყავდა. ცალკე მომზადება არ დამჭირვებია. საკუთარ თავში დარწმუნებული ვიყავი,“ — ამბობს ის და ამატებს: — „ინგლისურის მეშინოდა ძალიან. ვფიქრობდი, ვერ გავართმევდი თავს. მაგრამ რეპეტიტორის დახმარებით ამ შიშს გავუმკლავდი.“
გამონაკლისი მხოლოდ ინგლისური ენა აღმოჩნდა — საგანი, რომელიც, მისი აღიარებით, ყველაზე მეტად აშინებდა. ბოლო სამი თვის განმავლობაში მას კვირაში სამჯერ სოფელ გორელოვკიდან ნინოწმინდაში უწევდა ჩასვლა რეპეტიტორთან.
