ნინოწმინდის მუნიციპალიტეტის სოფელ პ.ხანჩალში 1953 წელს დაბადებული ლარისა მაითესიან-ვართანიანი მასწავლებლობის პროფესიისადმი თავდადებისა და სიყვარულის მაგალითია.
სკოლის დამთავრებისთანავე დაიწყო მასწავლებლად მუშაობა მშობლიურ სკოლაში, სადაც 50 წელი იმუშავა. მან მთელი ცხოვრება მიუძღვნა ბავშვებს, საგანმანათლებლო პროცესს და თვითგანვითარების უწყვეტ სწრაფვას.
ლარისამ დაიწყო კარიერა, როგორც სომხური ენის მასწავლებელი მშობლიურ სკოლაში. მან მაშინვე გამოავლინა სიყვარული თავისი მოსწავლეებისა და საგნის მიმართ. მუშაობის პარალელურად წარმატებით სწავლობდა დაუსწრებლად კიროვაკანის პედაგოგიურ ინსტიტუტში.
1986 წელს მას შესთავაზეს და მიენიჭეს ამ სკოლის დირექტორის როლი. ეს რთული წლები იყო, განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ მას იმ დროს პატარა ბავშვებიც ჰყავდა. თუმცა, სირთულეების მიუხედავად, ლარისამ გაართვა თავი ამ მნიშვნელოვან ამოცანას და სამი წლის განმავლობაში ხელმძღვანელობდა სკოლას. მეოთხე შვილის დაბადების შემდეგ, მან გადაწყვიტა დროებით დაეტოვებინა დირექტორის თანამდებობა, მაგრამ დარჩა განათლებაში, მუშაობდა როგორც მთავარი მასწავლებელი და ასწავლიდა სომხურ ენასა და ლიტერატურას.
ლარისა მაითესიანი მემკვიდრეობითი პედაგოგიკის ნათელი მაგალითია, როდესაც ადამიანები ამ პროფესიას ირჩევენ არა მხოლოდ ბავშვების სიყვარულის, არამედ მემკვიდრეობის გამო. მისი მშობლები მასწავლებლები იყვნენ და მათმა მაგალითმა შთააგონა ლარისა ამ გზას გაჰყოლოდა. მამაჩემი, რომელიც მრავალი წლის განმავლობაში იყო დირექტორი, ასწავლიდა მათემატიკას, დედა კი დაწყებითი კლასების მასწავლებლად მუშაობდა. ისინი იყვნენ ის, ვინც შთააგონა მისი ქალიშვილი და გახდნენ მისი მენტორები და მისაბაძი მოდელები.
კითხვის სიყვარული თანდაყოლილია, მიუხედავად იმისა, რომ რამდენიმე წელია სკოლაში აღარ ვმუშაობ.
მის ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი მომენტი იყო ოჯახური კავშირი ფიზიკის მასწავლებელთან, მაიტესიან ჰამლეტთან, რომელიც ასევე აქტიურად არის ჩართული სკოლის სასწავლო პროცესში, იკავებს მასწავლებლისა და დირექტორის პოზიციას.
“არ ვნანობ, რომ ეს პროფესია ავირჩიე, რადგან ბავშვები ძალიან მიყვარს. როდესაც პირველად დავიწყე სკოლაში მუშაობა, თავიდან ძალიან მკაცრი ვიყავი, მაგრამ ბოლო წლებში შვილიშვილებივით მიყვარდა ბავშვები და მათთვის ბებიასავით ვიყავი”, – იხსენებს ლარისა.
ლარისა აღიარებს, რომ მისთვის პედაგოგიკაში ყველაზე მნიშვნელოვანი არა მხოლოდ ცოდნის გადაცემა, არამედ კეთილი, ტოლერანტული პიროვნებების ჩამოყალიბებაა. მასწავლებლის მუშაობა ძალიან რთულია, მასწავლებელმა უნდა გააკეთოს და ჩაატაროს საინტერესო გაკვეთილი ისე, რომ ბავშვებმა კარგად ისწავლონ გაკვეთილი.
სოფელ პ. ხანჩალის სკოლის პედაგოგების კოლექტივი.
“მოსწავლეები ბევრს კითხულობდნენ. როდესაც ბავშვებს ვთხოვდით ნაწარმოების წაკითხვას, ისინი ამას მთელი ინტერესით აკეთებდნენ. ახლა დრო შეიცვალა, ბავშვებს კითხვა არ უყვართ, ტელეფონებმა ხელი შეუშალეს ამ ყველაფერს. როდესაც ტელეფონში ვარ, ვერ ვამჩნევ, როგორ გადის დრო. თუმცა, მე მაინც ვაგრძელებ წიგნებისა და გაზეთების კითხვას, ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.”
ფოტო ლარისა მაითესიან – ვართანიანის არქივიდან თავის მოსწავლწწბთან ერთად.
მასწავლებლობის ხანგრძლივი კარიერის განმავლობაში, ლარისამ ორგანიზება გაუწია სხვადასხვა ღონისძიებებს, მათ შორის სპექტაკლებს და სხვა შემოქმედებით პროექტებს. ამ მოვლენებმა დატოვა ნათელი მოგონებები, რომლებიც დღესაც ათბობს მის გულს.
ლარისა მაითესიან-ვართანიანი არის ოთხი შვილის დედა და ათი შვილიშვილის ბებია.
